okropny I
taki, który budzi strach, odrazę
Ryk okropny! boleści, wściekłości, rozpaczy (IV) przemknął jedno oko I widzi! istne zmory! dwie okropne twarze Tuż nad sobą, a każda ma wąsów po parze (IX) Właśnie w owej chwili Szlachta z Moskwą okropną walkę zakończyli (X) słuchają, wspominają sobie Ów czas okropny (XII) Tam myśl nie śmiała zwrócić lotów, W sferę okropną nawet ptakom grzmotów (Epilog).
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Przyczyny uczuć